سایه ی دیوار

داراب اول شهریور ماه ۱۳۸۴

هیچ کس نیست که تنــــــهایی من بار کند
بخت خوابیــــــده ی من زنــــــده و بیدار کند
آفــت عشـــــق به سر دارم و دانــــــم روزی
بکُــــــشد عقل مــن و حاشــــــه و انکار کند
خفته بر ســــایه ی دیوار تو ‌, شــــــاید روزی
نــــــظرت رحــــم به آن سایه ی دیوار کنـــــد
کــردم ایثار و زدم پـــــای به هـــــر بود و نبود
کیست دل زنده کــه تا این هــــــمه ایثار کند
گــریه ها کــــــرده به دنیال سیـــــه روزی من
هرکــه با چهــــره ی آفت زده دیــــــدار کنـــــد
ندهـــد لذت صــــد عافیت از دســــت بـــــرون
هرکه را عشق تو در بســـتر و بیمــــار کنـــــد
عاقبت سنجی من شهره ی آفاق شده است
عاقل آن اسـت که اندیشــه به هــــر کار کنـــد
حاکم شــرع زمــــان را ســـــر من داد به بــــاد
سر هر کــــس که بخواهـــــد به ســـــر دار کند